Έχεις προσπαθήσει ποτέ, να κυκλοφορήσεις με καρότσι μωρού στους δρόμους της πόλης ή της γειτονιάς σου έστω; Να το ανεβάσεις σε λεωφορείο, ή σε άλλο μέσο μαζικής μεταφοράς; Να μπεις στα περισσότερα καταστήματα ή σπίτια ή ακόμα και σε ιατρεία, γραφεία, σχολεία, χώρους άθλησης;
Της Λουκίας Πέτρου.
Με ένα καρότσι μωρού πάντα, μην το ξεχνάς.
Να το σπρώχνεις και παράλληλα να κρατάς τσάντες, σακούλες και άλλα πολλά. Θυμήσου, με ένα καρότσι… Που ο θησαυρός που έχεις μέσα, είναι ένα μικρό πλασματάκι, που σ΄έχει ανάγκη. Απόλυτα εξαρτημένο. Που χωρίς εσένα είναι ανήμπορο.
Και τώρα προσπάθησε να σκεφτείς, πως στη θέση του μωρού είσαι εσύ. Το ίδιο ανήμπορος, αλλά όχι λόγω ηλικίας. Όχι με τη θέλησή σου. Όχι με τη συγκατάθεσή σου. Το σώμα σου θέλει μα δεν μπορεί. Γιατί κάποια στιγμή περιορίστηκαν οι δυνατότητές του. Είτε από τη γέννησή του, είτε λόγω κακιάς στιγμής. Αλλά κανένα από τα δύο δεν επέλεξες. Αλλά πρέπει να ζήσεις μ’ αυτό. Και να ζήσεις σε έναν κόσμο φτιαγμένο για εκείνους, που το σώμα τους μπορεί.
Γιατί δυστυχώς, με αυτό τον τρόπο είναι φτιαγμένος ο κόσμος. Για εκείνους που μπορούν. Και παρόλα αυτά, ακόμα κι αυτοί δυσκολεύονται. Θυμήσου το καρότσι που λέγαμε. Πόσο δύσκολο να κυκλοφορείς. Τα πεζοδρόμια είναι στενά και συνήθως κατειλλημένα από παρκαρισμένα αυτοκίνητα. Κι εσύ αναγκάζεσαι να κατέβεις στο δρόμο. Τα περισσότερα ασανσέρ χωράνε ένα ή δύο άτομα και σίγουρα όχι ένα καρότσι. Πολλά καταστήματα δεν διαθέτουν ειδικές μπάρες και δεν μπορείς να ψωνίσεις. Και η πολυκατοικία που μένεις έχει σκαλιά στην είσοδο και δεν μπορείς να ανέβεις εύκολα.
Σκέψου ένα άτομο, που πρέπει να τα κάνει όλα αυτά μόνο του… Χωρίς κανέναν να το τον βοηθά. Χωρίς κανέναν να το σπρώχνει. Να τον ανεβάζει και να τον κατεβάζει από το δρόμο, που κάποιος (ίσως κι εσύ) στάθμευσε το αυτοκίνητό του. Που ίσως, πατάει και την ειδική διάβαση για άτομα με προβλήματα όρασης. Που δεν ακούει, αλλά στο χωριό του δεν υπάρχει ειδικό σχολείο. Και η πόλη είναι μακριά. Που ζει σε έναν κόσμο φτιαγμένο μόνο γι΄αυτούς που ακούνε, βλέπουν και περπατάνε…
Ο κόσμος μας πρέπει να αλλάξει. Να αποδεχτεί τη διαφορετικότητα αυτών των ανθρώπων. Όχι να τους απομονώνει, αλλά να τους ενσωματώνει. Να τους φροντίσει και να τους προσφέρει μία ζωή λίγο πιο δίκαιη από αυτή που αναγκάζονται να ζήσουν. Και που σε καμία περίπτωση δεν επέλεξαν.
Και η αλλαγή ας ξεκινήσει από εμάς. Μην παρκάρεις όπου βρείς. Σκέψου αν περιορίζεις έναν συνάθρωπο σου. Βοήθησε το άτομο που είναι δίπλα σου στο λεωφορείο και δεν βλέπει σε ποια στάση πρέπει να κατέβει. Βοήθησέ τον να περάσει το δρόμο. Δεν βλέπει ούτε τα φανάρια, άλλα ούτε και τον τροχονόμο. Απαίτησε στο χωριό σου να έρθει ειδικός δάσκαλος για τα παιδιά που το έχουν ανάγκη. Βάλε ειδική μπάρα στο κατάστημα σου και για αυτούς, που δεν μπορούν να ανέβουν τα σκαλιά. Και σκέψου κι άλλα πολλά που μπορείς να κάνεις.
Μπες λίγο στη θέση τους. Και σκέψου… Κατανόησε την ανάγκη τους και το δικαίωμά τους να ζήσουν όπως κι εσύ. Σε έναν κόσμο δυνατοτήτων και ευκαιριών. Με αξιοπρέπεια. Όπως αξίζει σε όλους. Κι όχι σε κάποιους…
Μην τους αγνοείς. Υπάρχουν…
αναπνοές
Της Λουκίας Πέτρου.
Με ένα καρότσι μωρού πάντα, μην το ξεχνάς.
Να το σπρώχνεις και παράλληλα να κρατάς τσάντες, σακούλες και άλλα πολλά. Θυμήσου, με ένα καρότσι… Που ο θησαυρός που έχεις μέσα, είναι ένα μικρό πλασματάκι, που σ΄έχει ανάγκη. Απόλυτα εξαρτημένο. Που χωρίς εσένα είναι ανήμπορο.
Και τώρα προσπάθησε να σκεφτείς, πως στη θέση του μωρού είσαι εσύ. Το ίδιο ανήμπορος, αλλά όχι λόγω ηλικίας. Όχι με τη θέλησή σου. Όχι με τη συγκατάθεσή σου. Το σώμα σου θέλει μα δεν μπορεί. Γιατί κάποια στιγμή περιορίστηκαν οι δυνατότητές του. Είτε από τη γέννησή του, είτε λόγω κακιάς στιγμής. Αλλά κανένα από τα δύο δεν επέλεξες. Αλλά πρέπει να ζήσεις μ’ αυτό. Και να ζήσεις σε έναν κόσμο φτιαγμένο για εκείνους, που το σώμα τους μπορεί.
Γιατί δυστυχώς, με αυτό τον τρόπο είναι φτιαγμένος ο κόσμος. Για εκείνους που μπορούν. Και παρόλα αυτά, ακόμα κι αυτοί δυσκολεύονται. Θυμήσου το καρότσι που λέγαμε. Πόσο δύσκολο να κυκλοφορείς. Τα πεζοδρόμια είναι στενά και συνήθως κατειλλημένα από παρκαρισμένα αυτοκίνητα. Κι εσύ αναγκάζεσαι να κατέβεις στο δρόμο. Τα περισσότερα ασανσέρ χωράνε ένα ή δύο άτομα και σίγουρα όχι ένα καρότσι. Πολλά καταστήματα δεν διαθέτουν ειδικές μπάρες και δεν μπορείς να ψωνίσεις. Και η πολυκατοικία που μένεις έχει σκαλιά στην είσοδο και δεν μπορείς να ανέβεις εύκολα.
Σκέψου ένα άτομο, που πρέπει να τα κάνει όλα αυτά μόνο του… Χωρίς κανέναν να το τον βοηθά. Χωρίς κανέναν να το σπρώχνει. Να τον ανεβάζει και να τον κατεβάζει από το δρόμο, που κάποιος (ίσως κι εσύ) στάθμευσε το αυτοκίνητό του. Που ίσως, πατάει και την ειδική διάβαση για άτομα με προβλήματα όρασης. Που δεν ακούει, αλλά στο χωριό του δεν υπάρχει ειδικό σχολείο. Και η πόλη είναι μακριά. Που ζει σε έναν κόσμο φτιαγμένο μόνο γι΄αυτούς που ακούνε, βλέπουν και περπατάνε…
Ο κόσμος μας πρέπει να αλλάξει. Να αποδεχτεί τη διαφορετικότητα αυτών των ανθρώπων. Όχι να τους απομονώνει, αλλά να τους ενσωματώνει. Να τους φροντίσει και να τους προσφέρει μία ζωή λίγο πιο δίκαιη από αυτή που αναγκάζονται να ζήσουν. Και που σε καμία περίπτωση δεν επέλεξαν.
Και η αλλαγή ας ξεκινήσει από εμάς. Μην παρκάρεις όπου βρείς. Σκέψου αν περιορίζεις έναν συνάθρωπο σου. Βοήθησε το άτομο που είναι δίπλα σου στο λεωφορείο και δεν βλέπει σε ποια στάση πρέπει να κατέβει. Βοήθησέ τον να περάσει το δρόμο. Δεν βλέπει ούτε τα φανάρια, άλλα ούτε και τον τροχονόμο. Απαίτησε στο χωριό σου να έρθει ειδικός δάσκαλος για τα παιδιά που το έχουν ανάγκη. Βάλε ειδική μπάρα στο κατάστημα σου και για αυτούς, που δεν μπορούν να ανέβουν τα σκαλιά. Και σκέψου κι άλλα πολλά που μπορείς να κάνεις.
Μπες λίγο στη θέση τους. Και σκέψου… Κατανόησε την ανάγκη τους και το δικαίωμά τους να ζήσουν όπως κι εσύ. Σε έναν κόσμο δυνατοτήτων και ευκαιριών. Με αξιοπρέπεια. Όπως αξίζει σε όλους. Κι όχι σε κάποιους…
Μην τους αγνοείς. Υπάρχουν…
αναπνοές
0 σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου