Τέσσερις Έλληνες Γιατροί Χωρίς Σύνορα μιλούν στo WE για την εμπειρία τους στην εμπόλεμη ζώνη, τις καταστάσεις που τους σημάδεψαν, τους ανθρώπους που γνώρισαν και δεν θα ξεχάσουν ποτέ, τους κινδύνους, τους φόβους αλλά και το κίνητρο για να συνεχίζουν
Από την αιματοβαμμένη Αφρική στην πολύπαθη Μέση Ανατολή και από την παράνοια της συριακής κρίσης στη γειτονική μας Ουκρανία, η ιστορία των Γιατρών Χωρίς Σύνορα είναι συνυφασμένη με αποστολές στις εμπόλεμες ζώνες του πλανήτη. Αποστολές ανθρώπων που παραμερίζουν τις δικές τους ανάγκες για να βρεθούν εκεί που υπάρχει ανάγκη. Σε αυτούς τους ανθρώπους είναι αφιερωμένες οι εκδηλώσεις για τα 25 χρόνια λειτουργίας του ελληνικού τμήματος των Γιατρών Χωρίς Σύνορα, που πραγματοποιούνται αυτές τις μέρες στην Τεχνόπολη του Δήμου Αθηναίων. Σε τέσσερις από αυτούς τους ανθρώπους δίνουμε το λόγο σήμερα.
Στο χειρουργό Δημήτρη Γιαννούση, που είδε τον καλό του φίλο Μοχάμεντ να απαγάγεται μέσα από το νοσοκομείο και να εκτελείται στη Συρία. Στο νοσηλευτή Τίμο Χαλιαμάλια, που δεν σταμάτησε να φροντίζει τους ασθενείς του στο Νότιο Σουδάν υπό τον ήχο των πυροβολισμών και με τα χημικά να του κόβουν την ανάσα. Στην ψυχολόγο Μάνια Βιδαλάκη, που παραμένει πάντα ψύχραιμη όταν συμβαίνει το «απρόοπτο» και προσπαθεί να καθησυχάσει τους συναδέλφους και τους ασθενείς της. Στον μηχανικό Αντρέα Κουτέπα, συντονιστή ομάδας που εργαζόταν σε απόσταση αναπνοής από τη ζώνη των συγκρούσεων στην Ουκρανία, με τους τοίχους να τρέμουν από τις εκρήξεις.
Παρά την αντίληψη που επικρατεί, δεν είναι όλοι οι Γιατροί Χωρίς Σύνορα γιατροί. Η λειτουργία της οργάνωσης απαιτεί μια σειρά από ειδικότητες και η εργασία είναι αμειβόμενη. Γιατί όμως κάποιος να αφήσει την ασφάλεια του σπιτιού του για να βρεθεί σε μια εμπόλεμη ζώνη; Αυτό ήταν το πρώτο πράγμα που τους ρωτήσαμε.
Εκεί που δεν θέλει να βρίσκεται κανείς υπάρχουν άνθρωποι που σε χρειάζονται
«Η απόφαση μου να ενταχθώ στους Γιατρούς Χωρίς Σύνορα ήταν ένα παιδικό όνειρο που ανδρώθηκε στην εφηβεία. Πρόσφατα μάλιστα σε ένα reunion του σχολείου, οι παλιοί συμμαθητές μου μου το θύμισαν και ένιωσα πολύ χαρούμενος» μας λέει ο Δημήτρης, ο 43χρονος γενικός χειρουργός και διδάκτορας χειρουργικής στο Πανεπιστήμιο Αθηνών με σεμινάρια αντιμετώπισης πολεμικού τραύματος και πλούσια εμπειρία σε εμπόλεμες ζώνες της Αφρικής, στη Συρία όπου χειρουργούσε βαριά περιστατικά ενώ σε απόσταση αναπνοής έπεφταν βόμβες, αλλά και στη περίθαλψη προσφύγων που φτάνουν στις ακτές της Λέσβου, στην πρώτη γραμμή της προσφυγικής κρίσης.
«»Μα γιατί εκεί;». Η απάντηση είναι εύκολη για μένα. Γιατί εκεί δεν θέλει να βρίσκεται κανείς, γιατί εκεί η εκτίμηση κι η ανταπόκριση των ανθρώπων είναι απερίγραπτη και γιατί τη δεδομένη στιγμή η ομάδα χρειάζεται εμένα στο συγκεκριμένο πεδίο. Οι δυσκολίες μάς κάνουν ανθεκτικότερους και μας ολοκληρώνουν ως ανθρώπους» συμπληρώνει ο Τίμος, ο νεαρός νοσηλευτής, που στα 27 του μόλις χρόνια έχει ήδη στο ενεργητικό του δύσκολες αποστολές στο Νότιο Σουδάν και την Κεντροαφρικανική Δημοκρατία.
«Δεν επέλεξα την εμπόλεμη ζώνη, αντίθετα αρχικά ήθελα να την αποφύγω. Αλλά σταδιακά κατάλαβα ότι είναι σημαντικό να συμμετέχω στο πρόγραμμα ψυχικής υγείας σε αυτές τις περιοχές όπου πραγματικά ο κόσμος χρειάζεται ψυχολογική στήριξη» εξηγεί η Μάνια, που από τις σπουδές ψυχολογίας στο Παρίσι βρέθηκε σε μερικές από τις πιο επικίνδυνες περιοχές του πλανήτη με τους Γιατρούς Χωρίς Σύνορα, τα τελευταία 15 χρόνια, όπως η Κολομβία, το Κονγκό και πρόσφατα η Ουκρανία.
«Ήταν μια απόφαση βασισμένη στο να συνεισφέρω και εγώ στο έργο και την αλληλεγγύη που προσφέρουν οι αποστολές σε δοκιμαζόμενους πληθυσμούς, αλλά και μια επιθυμία να ανακαλύψω τα προσωπικά μου όρια» σημειώνει τέλος ο Αντρέας, ο 44χρονος μηχανικός και μέλος των Γιατρών Χωρίς Σύνορα από το 2000, με αποστολές στην Αιθιοπία, τη Ζάμπια, το Μαλάουι, τη Νιγηρία, το Νότιο Σουδάν, την Υεμένη, τη Γάζα και την Ουκρανία όπου βρίσκεται σήμερα.
Ο Δημήτρης, ο Τίμος, η Μάνια και ο Αντρέας αφηγούνται στο WE του News247 εμπειρίες από την εμπόλεμη ζώνη, μιλούν για τις δυσκολίες, το φόβο, τις προκλήσεις, τους ανθρώπους που γνώρισαν και δεν θα ξεχάσουν ποτέ αλλά και για τους δικούς τους ανθρώπους που αφήνουν πίσω στην Ελλάδα με κινητήριο δύναμη την προσφορά και την αλληλεγγύη σε αυτούς που την έχουν περισσότερο ανάγκη.
Η πιο δύσκολη αποστολή – να νικήσω τον φόβο
Δημήτρης Γιαννούσης: Χειρουργώντας εκεί που πέφτουν οι βόμβες
«Δεν θα ξεχωρίσω την αποστολή στη Συρία αλλά και στην Υεμένη. Στη Συρία η βιαιότητα ήταν απερίγραπτη. Δεθήκαμε στενά όλοι στην ολιγομελή ομάδα που ήμασταν, έτσι ώστε να ανταπεξέλθουμε στις πολύ μεγάλες δυσκολίες και στον φόβο. Χρειάστηκε να αντιμετωπίσουμε δυο πυραυλικές επιθέσεις πολύ κοντά στο νοσοκομείο και δύο αεροπορικούς βομβαρδισμούς με μαζικές απώλειες αμάχων. Στην Υεμένη βρεθήκαμε την περίοδο που τα γεγονότα κλιμακώνονταν ταχύτατα, πράγμα που δυσκόλεψε τις απαιτήσεις της αποστολής.Ο φόβος είναι παρών αλλά ο γιατρός των Γιατρών Χωρίς Σύνορα οφείλει να τον διαχειριστεί. Πρέπει να τον εξωτερικεύεις, να μιλάς με την υπόλοιπη ομάδα ώστε να μην καταρρεύσεις ψυχολογικά. Είναι πολύ δύσκολο γιατί βλέπεις παντού βία και αισθάνεσαι μεγάλη λύπη για τα θύματα. Για αυτόν τον λόγο είναι απαραίτητη η ψυχολογική υποστήριξη των ίδιων των μελών της ομάδας».
Τίμος Χαλιαμάλιας: Πυροβολισμοί και αέρια περικυκλώνουν το νοσοκομείο
«Η έκρηξη βίας και η έναρξη συμπλοκών έξω από το νοσοκομείο στον καταυλισμό των εκτοπισμένων πληθυσμών στο Νότιο Σουδάν είναι μια κατάσταση χαραγμένη για πάντα στο μυαλό μου. Η ομάδα (γιατροί και νοσηλευτές) παραμένει στο νοσοκομείο, το οποίο δεν αποτελεί στόχο, για τη συνέχιση της φροντίδας των ασθενών μας. Η κατάσταση δυναμιτίζεται από την παρουσία ένοπλων δυνάμεων και ξεφεύγει από τον έλεγχο. Πυροβολισμοί, αέρια περικυκλώνουν το νοσοκομείο κι ο φόβος με πλησιάζει. Όμως, η επιτακτική ανάγκη να προστατεύσουμε τους ασθενείς μας, τα παιδιά που νοσηλεύονται αντιμάχεται κι υπερνικά τον φόβο. Άμεσα παίρνουμε αγκαλιά τα μικρά παιδιά και βοηθούμε τους μεγαλύτερους να μας ακολουθήσουν στο πίσω μέρος του νοσοκομείου (μιας μεγάλης τέντας), για να είμαστε πιο ασφαλείς.
Γρήγορα αναζητούμε τρόπους για να προστατευθούμε από τα αέρια που μας έχουν περικυκλώσει (χρήση διαλυμάτων γλυκόζης, πανιά για το πρόσωπο), ενώ παραμένουμε στο έδαφος, μιας κι ακούγονται ακόμα πυροβολισμοί. Η κατάσταση ομαλοποιείται και τραυματίες από τις συμπλοκές φθάνουν κι αρχίζουμε άμεσα την περιποίηση των τραυμάτων τους. Η μέρα τελειώνει κι η ομάδα επιστρέφει στη βάση της. Συζητάμε για όλα όσα είχαν συμβεί ώρες νωρίτερα και είναι σίγουρο ότι ο φόβος όλων τις δύσκολες στιγμές είχε νικηθεί από την ανάγκη παροχής βοήθειας στην υπόλοιπη ομάδα, όπου ομάδα είναι και οι ασθενείς μας και οι συνάδελφοί μας. Φυσικά, θα πρέπει να τονιστεί η προσπάθεια που καταβάλλεται διαρκώς από την οργάνωση για τη διασφάλιση ενός ασφαλούς περιβάλλοντος εργασίας για όλο το προσωπικό, όπου κι αν βρίσκεται».
Μάνια Βιδαλάκη: Ένοπλη βία, απαγωγές, διαλυμένες υποδομές… Μία διαρκής αβεβαιότητα
«Κάθε αποστολή έχει τις δίκες της ιδιαιτερότητες και δυσκολίες. Στο Κονγκό οι δύσκολες συνθήκες σε περιοχές ενόπλων συγκρούσεων σχετίζονταν και με την υποδομή. Οι μετακινήσεις ήταν επίπονες λόγω έλλειψης καλού οδικού δικτύου. Η επικοινωνία και ενημέρωση της ομάδας ήταν σημαντική προϋπόθεση για τα μέτρα ασφάλειας αλλά ήταν και αυτή ιδιαίτερα δύσκολη λόγω των εκεί συνθηκών. Στην Κολομβία η δυσκολία είχε να κάνει με την υψηλή επικινδυνότητα λόγω ένοπλης βίας και απαγωγών. Οι μετακινήσεις και ο προγραμματισμός της δουλειάς μας εξαρτιόνταν και μεταβάλλονταν διαρκώς λόγω των διάφορων ιδιαίτερα συχνών γεγονότων. Στην Ουκρανία οι συνθήκες ήταν άμεσα συνδεδεμένες με την επικινδυνότητα των διαρκώς παρόντων και έντονων ενόπλων συγκρούσεων και με τις επιπτώσεις τους στις μετακινήσεις, στις παροχές νερού, ρεύματος, δικτύου επικοινωνίας κλπ.
»Το απρόβλεπτο της εμπόλεμης ζώνης δημιουργεί ένα ιδιαίτερο συναίσθημα. Είναι μια αβεβαιότητα, μια αμφιβολία για κάθε προγραμματισμένη δραστηριότητα. Στη μετακίνηση, στην επικοινωνία, στην προγραμματισμένη συνάντηση με τους ασθενείς, στην προγραμματισμένη δουλειά σε ένα κέντρο υγείας η σε ένα σχολείο που ίσως δεν μπορέσουμε να πάμε, που ίσως οι άλλοι δεν μπορέσουν να πάνε και που ίσως δεν μπορούμε να επικοινωνήσουμε για να το επιβεβαιώσουμε η να το αναβάλλουμε. Μαθαίνουμε να ζούμε με τη σχετικότητα, την πιθανή ακύρωση, τους περιορισμούς και τα δύσκολα μέτρα ασφάλειας. Οι συνθήκες αυτές δημιουργούν συχνά εκνευρισμό η στενοχώρια. Οι εικόνες και οι αφηγήσεις των ανθρώπων που είναι θύματα των συνεπειών από τις εμπόλεμες συγκρούσεις καρφώνονται στη σκέψη και φορτίζουν με δύσκολα συναισθήματα.
Υπάρχει διαρκώς δυνητικός κίνδυνος για τη ζωή όλων μας. Ακόμα και σε αυτό όμως δημιουργείται μια προσαρμογή αποδοχής του κινδύνου, μαθαίνουμε να ζούμε και να κινούμαστε με αυτή την αίσθηση. Στο σπίτι, στο γραφείο η στον χώρο της δουλειάς. Στον ήχο των πυροβολισμών ανταλλάσσονται ματιές και σιωπηλές εκφράσεις του προσώπου μεταξύ των παρευρισκομένων. Στον ήχο των βομβαρδισμών οι εκφράσεις στενοχώριας ή ανησυχίας είναι τα μονά στοιχεία ορατά μιας βουβής αγωνίας, χωρίς πανικό ακόμα και όταν είναι συχνά με κομμένη ανάσα. Και η δραστηριότητα συνεχίζεται! Μερικές φορές αναδύεται ο φόβος. Τον απομακρύνω κρατώντας μια αισιοδοξία και την εμπιστοσύνη στα υπάρχοντα μέτρα ασφάλειας που παρέχει η Οργάνωση των Γιατρών Χωρίς Σύνορα. Η μεγάλη μου ανησυχία είναι για τους άλλους, για την ομάδα των συναδέλφων, για το προσωπικό της αποστολής. Όσο εξαρτάται από εμένα, δεν θέλω να τους εκθέτω σε κίνδυνο καθυστερώντας την επιστροφή μας η πηγαίνοντας σε ένα μέρος όπου υπάρχει κίνδυνος. Εν τούτοις ο κίνδυνος παρουσιάζεται συχνά και αυτή η ανησυχία μου είναι έντονη όσο και αν φαίνεται ότι ελέγχεται από την ψυχραιμία».
Αντρέας Κουτέπας: Να βλέπεις καθημερινά τον πόνο των ανθρώπων. Να μην βρεθείς στο λάθος μέρος τη λάθος στιγμή
«Η τελευταία μου αποστολή στην Ουκρανία ήταν από τις πιο δύσκολες, βρισκόμασταν 15 χιλιόμετρα από τη ζώνη των συγκρούσεων και οι τοίχοι του σπιτιού μας έτρεμαν από τις εκρήξεις. Έπρεπε να κρατήσουμε την ψυχραιμία μας, να αξιολογούμε συνεχώς την κατάσταση και την ασφάλεια μας ώστε να μη βρεθούμε στο λάθος μέρος τη λάθος ώρα και να μπορέσουμε να συνεχίσουμε την παροχή ιατρικής και ψυχολογικής βοήθειας στα νοσοκομεία που δεχόντουσαν τα θύματα και τα χωριά που δεχόντουσαν πρόσφυγες. Και, όπως σε όλες τις πολεμικές συγκρούσεις, βλέπαμε καθημερινά τον πόνο των ανθρώπων που έχασαν τους δικούς τους, τα σπίτια τους και ό,τι άλλο είχαν χτίσει στη ζωή τους.
Αυτό που νιώθεις σε εμπόλεμες ζώνες είναι φόβος και ανασφάλεια. Και οργή για όλη αυτή την παράλογη καταστροφή που γίνεται για φυλετικούς, θρησκευτικούς, εθνικιστικούς, οικονομικούς και άλλους ανούσιους σκοπούς. Πάντα νιώθεις φόβο, δεν γίνεται να μην νιώθεις, είναι υγιής αντίδραση. Η πρόκληση είναι να μην πανικοβληθείς, πρέπει να εμπιστευτείς την ανάλυση που έχεις κάνει για εσένα και την ομάδα σου για τον όποιο κίνδυνο.
Πάντα ζυγίζεις την κατάσταση ασφαλείας πριν πας κάπου και όλοι είναι ενήμεροι για τους όποιους κινδύνους και το όποιο ρίσκο. Όλοι είναι ελεύθεροι να φύγουν όταν πάψουν να αισθάνονται ασφαλείς ή να δεν μπορούν να διαχειριστούν την ένταση».
Ο άνθρωπος που δεν θα ξεχάσω ποτέ
Δημήτρης Γιαννούσης: Ο καλός μου φίλος ο Μοχάμεντ
«Από όλους τους ανθρώπους που γνώρισα δεν πρόκειται να ξεχάσω ποτέ τον Μοχάμεντ τον ορθοπεδικό μας, τον καλό μου φίλο, που απήχθη μέσα από το νοσοκομείο μας στη Συρία και μετά εκτελέστηκε. Η απώλειά του ήταν σκληρό χτύπημα, αλλά το χαμόγελο του θα ζει για πάντα μέσα μας. Αξίζει να συνεχίσουμε και για αυτόν».
Τίμος Χαλιαμάλιας: Η μάνα που περπάτησε τρεις ώρες μέσα στη βροχή αλλά δεν έσωσε το παιδί της
«Δεν θα ξεχάσω ποτέ τη μητέρα δύο αγοριών, που έχοντας πρόβλημα στη βάδισή της, πήρε αγκαλιά τον ένα γιό της και από το χέρι τον άλλον και περπάτησε τρεις ώρες μέσα στη βροχή για να φτάσει στο νοσοκομείο μας στο Μαλακάλ του Νοτίου Σουδάν για να βοηθήσουμε τον μικρό της γιό, που έπασχε από λεϊσμανίαση (Καλα Αζάρ), μια ασθένεια που μπορεί να αποβεί μοιραία για τον ασθενή, εάν δεν λάβει θεραπεία. Η δύναμη της μάνας αυτής κι η θετική της σκέψη και αντίδραση σε κάθε μεταβολή της κατάστασης του παιδιού της ήταν απερίγραπτη. Η γυναίκα αυτή αποτέλεσε φωτεινή πηγή αισιοδοξίας, χαράς και συμπόνιας για όλες τις άλλες μητέρες των παιδιών που νοσηλεύονταν την ίδια περίοδο στο νοσοκομείο.
Το δεύτερο απόγευμα της νοσηλείας ξεκίνησε έναν χορό στο νοσοκομείο για να μας ευχαριστήσει για τη φροντίδα στο άρρωστο παιδί της και κάθε απόγευμα έπειτα από αυτή την ημέρα, πρωτοστατούσε σε εκδηλώσεις γιορτής στο άχαρο περιβάλλον του νοσοκομείου. Το παιδί, δυστυχώς, απεβίωσε έπειτα από πέντε μέρες νοσηλείας, όμως η μάνα πριν φύγει για να επιστρέψει στο χωριό με τον δεύτερο γιο της, φρόντισε να μας κάνει το καλύτερο «δώρο». Μας ευχαρίστησε ένθερμα για την φροντίδα στο γιο της και πριν φύγει συνέχισε την «παράδοση», που η ίδια είχε ξεκινήσει. Μια γιορτή για την απώλεια του γιού της, αλλά και τη συνέχιση του έργου μας για την υποστήριξη και φροντίδα των άλλων παιδιών, που συνέχιζαν να παλεύουν για τη ζωή τους».
Μάνια Βιδαλάκη: Ο οδηγός που με μετέφερε μέσα από τα χαρακώματα
«Πριν λίγους μήνες επέστρεψα από την Ουκρανία. Θυμάμαι την αγωνιώδη ματιά του οδηγού του αυτοκίνητου. Καθόμουν στο πίσω κάθισμα και τον έβλεπα από το καθρεφτάκι. Περνούσαμε ανάμεσα από τα χαρακώματα, σταματούσαμε ανυπόμονα σε κάθε μπλόκο ελέγχου. Ακούγαμε τους πυροβολισμούς πίσω μας. Μας είχαν ειδοποιήσει ότι έπρεπε να φύγουμε γρήγορα από τη συγκεκριμένη συνοικία. Τελειώσαμε βιαστικά, αφήσαμε τον κόσμο που έκλαιγε παρακαλώντας μας να φύγουμε γρήγορα ενώ αυτοί έμπαιναν στο καταφύγιο.
Η επόμενη ημέρα ήταν Σάββατο και είχε λιακάδα. Ήταν άνοιξη. Οι άνθρωποι φύτευαν λουλούδια μπροστά από τα σπίτια τους. Μπροστά από τα σπασμένα τζάμια από τις σφαίρες, ακούγοντας από μακριά τους πυροβολισμούς και τις εκρήξεις, Σάββατο και Κυριακή πρωί, άνθρωποι όλων των ηλικιών φύτευαν λουλούδια. Τα σχολεία, η αγορά, η Όπερα, όλα συνέχιζαν να λειτουργούν. Συνέχιζαν να δίνουν το μήνυμα ότι η ζωή συνεχίζεται και πρέπει να συνεχιστεί με τους κανονικούς της ρυθμούς».
Αντρέας Κουτέπας: Ο καλοντυμένος Νιγηριανός που μου έσφιξε το χέρι
«Στις πλημμύρες στη Νιγηρία το 2012, είχαμε μόλις ολοκληρώσει την επείγουσα παρέμβαση, όπου είχαμε υποστηρίξει χιλιάδες ανθρώπους με κινητές κλινικές και είδη πρώτης ανάγκης. Η βάση μας ήταν σε έναν υποτυπώδη ξενώνα σε μια μικρή κωμόπολη. Είμαι ο μόνος ξένος, όλοι οι άλλοι είναι ντόπιο προσωπικό, είμαστε όλοι πολύ βρώμικοι και μέσα στις λάσπες καθώς μαζεύουμε τον εξοπλισμό μας.
Επίσης είχα και πολύ άσχημα εγκαύματα στο πρόσωπο και τα χέρια από την ξαφνική ηλιοφάνεια που μας έπιασε πάνω στη βάρκα καθώς πηγαίναμε στα χωριά. Εκείνη τη στιγμή εμφανίζεται ένας πολύ καλοντυμένος ντόπιος, που με κοιτάει για ώρα με εμφανή αηδία για τα χάλια μου. Πλησιάζει, περιμένω να μου πει κάτι αρνητικό για την εμφάνισή τη δική μου και της ομάδας. «Είσαι πολύ βρώμικος», λέει. «Πράγματι», απολογούμαι. «Αλλά λερώθηκες για να βοηθήσεις τους συνανθρώπους μου. Σε ευχαριστώ για αυτό. Θέλω να σου σφίξω το χέρι»… Έμεινα εκεί για ώρα μέχρι να καταλάβω τι έγινε. Αυτό είναι από τα περιστατικά που δε θα ξεχάσω».
Οι δικοί μου άνθρωποι που μένουν πίσω
Δημήτρης Γιαννούσης: Κινητήριος δύναμη η πανανθρώπινη αλληλεγγύη
«Αφήνεις πίσω σχέσεις, οικογένεια, φίλους, αλλά νομίζω ότι αξίζει τελικά. Η κινητήριος δύναμη είναι η πανανθρώπινη αλληλεγγύη και τελικά στο μεγάλο μωσαϊκό του κόσμου μας αυτά που μας ενώνουν είναι πολύ πιο πολλά από αυτά που μας χωρίζουν».
Τίμος Χαλιαμάλιας: Εάν μπορούμε να κάνουμε κάτι άμεσα, γιατί να σκεφτόμαστε «κάποιος θα βρεθεί να πάει, γιατί να πάω εγώ;»
«Οι κοντινοί μου άνθρωποι γνωρίζουν πολύ καλά γιατί βρίσκομαι μακριά τους. Γνωρίζουν την επιθυμία μου να προσφέρω τις γνώσεις, δεξιότητες κι εμπειρίες μου για την ανακούφιση του πόνου και της δυστυχίας ανθρώπων που έτυχε να βρίσκονται εν μέσω κρίσεων, συρράξεων, καταστροφών. Εάν μπορούμε να κάνουμε κάτι άμεσα, γιατί να σκεφτόμαστε «κάποιος θα βρεθεί να πάει, γιατί να πάω εγώ;». Κινητήριος δύναμη είναι η Nyagjima, η Juliana, ο Cebit, η Emma, ο John και οι υπόλοιποι διαβάτες με τους οποίους διασταυρωνόμαστε στα μονοπάτια της καθημερινότητάς μας. Είναι ασθενείς αλλά και συνάδελφοι με τους οποίους περνάμε ώρες ατελείωτες στο νοσοκομείο.
Είναι άνθρωποι με τους οποίους μοιραζόμαστε ανησυχίες, φόβους, λύπες αλλά και χαρές για πράγματα τόσο μικρά αλλά συνάμα τόσο σημαντικά. Είναι το χαμόγελο αλλά και τα δάκρυα χαράς που κάθε φορά ξεχειλίζουν τη στιγμή του «αποχωρισμού» από την ομάδα στο πεδίο αποστολής. Τέλος, είναι η στήριξη των δικών μoυ ανθρώπων όπου κι αν βρίσκομαι. Το να μοιράζεσαι τα όνειρα, τις φιλοδοξίες και τα άγχη σου με τους ανθρώπους που αγαπάς. Ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όσους με ανέχονται και με στηρίζουν κι ιδίως στην κοπέλα μου».
Μάνια Βιδαλάκη: Είναι τόσα πολλά τα συναισθήματα και οι σκέψεις και για τους εδώ και για τους εκεί ανθρώπους που δεν τα χωράει ούτε ο νους ούτε η ψυχή!
«Υπάρχουν στιγμές που μου λείπουν οι δικοί μου, στιγμές πιο συναισθηματικές ή πιο μελαγχολικές. Αλλά συνήθως η ένταση της ημέρας, οι πολλές ώρες δουλειάς, τα ακατάπαυστα ερεθίσματα και η εξάντληση στο τέλος της ημέρας κατανικούν τη νοσταλγία. Άλλωστε η τεχνολογία μάς επιτρέπει να είμαστε σε επικοινωνία σχεδόν καθημερινά. Και ο χρόνος περνά πολύ γρήγορα. Ξέρω ότι μετά από μερικές εβδομάδες θα επιστρέψω στο σπίτι. Στη διάρκεια των αποστολών υπάρχουν στιγμές που είναι τόσα πολλά τα συναισθήματα και οι σκέψεις και για τους εδώ και για τους εκεί ανθρώπους που δεν τα χωράει ούτε ο νους ούτε η ψυχή!»
Αντρέας Κουτέπας: Λύπη για τις στιγμές που χάνεις με τους δικούς σου, ικανοποίηση για την αλληλεγγύη που προσφέρεις
«Φυσικά μου λείπουν οι δικοί μου άνθρωποι. Μετά από κάποια χρόνια βέβαια είναι λιγότερο επώδυνο, μπορείς να το εκλογικεύσεις, αλλά πάντα υπάρχει η λύπη για τις στιγμές που χάνεις με τους ανθρώπους σου. Συνεχίζεις για πολλούς λόγους. Για την ικανοποίηση που παίρνεις από τη δουλειά σου, την αλληλεγγύη που προσφέρεις, τις απίστευτες εμπειρίες που αποκτάς. Από ένα σημείο και μετά, όσο περίεργο και αν ακούγεται, νιώθω αδυναμία πλέον να επιβραδύνω, να επιστρέψω στην Αθήνα και να κάνω κάτι σε «κανονικούς» ρυθμούς χωρίς να μπορώ αλλάζω χώρα κάθε λίγο!».
Στην Τεχνόπολη του Δήμου Αθηναίων (Αεριοφυλάκιο 1 – Αμφιθέατρο), η ομάδα Ανθρώπινου Δυναμικού ενημερώνει όσους ενδιαφέρονται να μάθουν περισσότερα για τις ειδικότητες που αναζητούν οι Γιατροί Χωρίς Σύνορα και τις δυσκολίες των αποστολών. Τα στελέχη των ΓΧΣ απαντούν στις ερωτήσεις σου στο «MSF Café» (ώρες προσέλευσης 10:00-13:00 & 17:00-18:00) αλλά και στο «Recruitment Info Session» (13:30 -15:00, το οποίο μπορείς να παρακολουθήσεις και μέσω live streaming του Livemedia) ενώ θα έχεις την ευκαιρία να συζητήσεις με τους ανθρώπους που συμμετείχαν στις αποστολές στο «Debate with our Expats» (15:30 -17:00).
0
Πηγή: news247.gr
In this article
Mustreads
0 σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου