Είμαι παντρέμενη και έχουμε ένα παιδί 4 ετών. Λόγω του επαγγέλματος του, λείπει το χρόνο τουλάχιστον τους 9 μήνες.
Ήξερα πως κάποια στιγμή θα πήγαινε και με άλλες, όμως έδιωχνα μόνη μου τις σκέψεις αυτές και ήλπιζα απλά να συμπεριφέρεται έξυπνα και να σέβεται έστω από μακρυά την οικογένεια μας. Εμένα τελος πάντων που μεγάλωνα μόνη μου το νεογέννητό μας.
Τα χειρότερα ήρθαν όταν έμαθα ότι έχω καρκίνο. Το μικρό μας δεν είχε ξεκινήσει το περπάτημα ακόμα. Ο φόβος μου μεγάλωσε και η ανασφάλεια μου ακόμα περισσότερο. Αυτός δεν ήταν πουθενά σε όλο αυτό μαζί μου. Ήταν στην άλλη άκρη της γης και απλά περνούσε καλά, με μια δική μου γνωστή.
Πολλές φορές είχα την ανάγκη να του μιλήσω να ακούσω μια κουβέντα του ότι θα πάνε όλα καλα. Είχε την ευκαιρία να μιλήσει μαζί μου μέσω ίντερνετ όμως δεν το έκανε διότι περνούσε καλά.
Ένιωθα ότι κάτι να συμβαίνει… είχα όλες τις ενδείξεις και φυσικά οι αποδείξεις πέσανε στα χέρια μου μετά απο ένα χρόνο και κάτι περίπου…
Βρήκα μηνύματα στο κινητό του όπου μιλούσαν με sms και ήταν λες κι έκαναν πρόβα για ταινία πορνό. Το λάθος μου ήταν που προσπάθησα να το συζητήσω μαζί του και λέω λάθος διότι το μόνο που έκανε ο σύζυγός μου, ήταν να με ξεφτιλίσει μπροστά στη γκόμενα να με αποκαλέσουν και οι δύο, τρελή και ότι χρειάζομαι γιατρό. Όλα αυτά ενώ έκανα χημειοθεραπείες….
Αφού πέρασε λίγο ο καιρός, ο σύζυγος παραδέχτηκε αυτά που ήδη ήξερα. Αυτό που με έχει πληγώσει αφάνταστα και δεν μπορω να ξεπεράσω είναι η στάση που κράτησε απέναντί μου και απέναντι στο παιδί μου. Όσο σκέφτομαι πως αυτή πήρε αγκαλιά το παιδί μου ενώ ο άντρας μου είχε σεξουαλική επαφή μαζί της, τρελαίνομαι. Τρελαίνομαι με τα πολλά ψέματα που μου έχει πεί και συνεχίζει να μου λέει.
Σήμερα έχω πάλι καρκίνο και κάνω θεραπείες. Ο σύζυγός μου έμαθε από τα λάθη του. Δεν εννοώ φυσικά ότι σταμάτησε να με απατά αλλά ότι πλέον έχει φροντίσει να σβήνει κάθε ίχνος για να μην ανακαλύψω τίποτα…. Το γυαλί όμως ράγισε και σκέφτομαι να φύγω. Όσο λείπει είναι καλά, διότι έχω χρόνο να κάνω τις αλλαγές με το πάσο μου.
Λυπάμαι τόσο πολύ που παντρεύτηκα έναν άνθρωπο τόσο ξένο…
Όλγα
0 σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου