Αφορμή για να γράψω αυτό το άρθρο είναι η μάνα μου.
O φύλακας άγγελος μου που έφυγε στα 46 της , από τα 19 της είχε αυτοάνοσο νόσημα που αυτό είχε σαν επακόλουθο αργότερα να υποστεί 95% αναπηρία, και ο πατέρας μου που από τα 5 του ήταν με τεχνητό μέλος μετά από ατύχημα, με πάνω από τα 65/% αναπηρία, και αργότερα βγήκε με σύνταξη αναπηρίας στα 55 του.
Από πιτσιρίκι θυμάμαι να είμαι σε ένα σπίτι με μια και μόνο εικόνα την μάνα μου να φροντίζει τα δεκάδες αδέσποτα της γειτονιάς μεγαλωμένη και αυτή ορφανή σε ένα χωριό, (έφυγε από εκεί στα 15 της), την Σμυρνιά γιαγιά μου να τα φρόντιζε και αυτή δεκάδες ζώα και τον πατέρα μου να μου λέει ότι όλα τα πλάσματα ‘’παιδί μου είναι ισα και έχουν τα ιδία δικαιώματα στην ζωή’’.
Όταν ήμουν 15 χρονών υιοθετήσαμε ένα αδέσποτο πεινασμένο και υποσιτισμένο γατουλάκι τον Σιλβέστρο. Ο γατούλης αυτός ήταν η καλύτερη παρέα όταν η μανούλα μου ήταν μονή στο σπίτι , είτε γιατί ήμασταν στο σχολειό εγώ και η αδερφή μου και εγώ αργότερα σαν φοιτήτρια, είτε γιατί όλοι στο σπίτι λείπαμε για δουλειά.
Ήταν η συντρόφια της στις δύσκολες ώρες που περνούσε από τους αφόρητους πόνους, ήταν το στήριγμα της και έρχονταν διπλά της στο μαξιλάρι της και πολλές φορές μου έλεγε ότι ‘’ο γατούλης μου, καταλαβαίνει και αυτός τον πόνο μου, παιδί μου’’.
Αυτή την εικόνα αγάπης την έχω συναντήσει λόγο της δουλειάς μου και όχι μόνο από ασθενείς με καρκίνο ποσό μάλλον και μεταστατικό, από ανθρώπους με αυτοάνοσα νοσήματα και δεκάδες άλλες παθήσεις ακόμη και ανθρώπους με αναπηρία όταν νοσηλεύονται σε ένα νοσοκομείο ή όχι, είτε να είναι σε ένα αναπηρικό καροτσάκι, από ανθρώπους τυφλούς, ανθρώπους με τεχνητά μέλη, παιδάκια με καρκίνο, παιδιά με αυτοάνοσα νοσήματα και αλλά ξεχωριστά χαρίσματα, εγώ τους λέω μαχητές της ζωής που έχουν υιοθετήσει ένα αδέσποτο, είτε είναι ενήλικες είτε παιδάκια με τον να υιοθετούν ένα ζωάκι οι γονείς τους για αυτά.
Ξαφνικά εκεί που βλέπεις να είναι τόσο πληγωμένοι για αυτό που τους συνέβη βλέπεις η ζωή τους ξαφνικά να αλλάζει και να μου λένε ‘’Μαράκι εκεί που είπα ότι δεν πάει άλλο, εκεί που σκέφτηκα να εγκαταλείψω να παλεύω είναι αυτό το βλέμμα από αυτό το γλυκό μουσούδι που με κρατάει και μου δίνει τόση δύναμη’’.
Ήταν καλοκαίρι του 2015 όταν μας εγκατέλειψαν ένα αδέσποτο ορφανό γατούλακι στο κήπο του νοσοκομείου και το ζωάκι αυτό το υιοθέτησε ένας άνθρωπος μόνος στην ζωή και μαχητής και θα έκανε τότε την τελευταία του χημειοθεραπεία, και το ονόμασε Μαρικάκι, το ίδιο έκανε και ο καλός μου ασθενής Μουμιν ένας γλυκός μουσουλμάνος από ένα χωριό της Θράκης.
Από παιδί επίσης θυμάμαι να πηγαίνω στην δουλειά του πατέρα μου που δούλευε σε ίδρυμα αναπήρων παίδων, εκεί γνώρισα τα παιδάκια αυτά, που που γνώριζαν την αγάπη από όλο το προσωπικό του ιδρύματος, εκεί είχαν τότε και έναν αδέσποτο γατουλάκο που μπαινόβγαινε από το διπλανό σπίτι που φροντίζονταν από τους ιδιοκτήτες τον φρουρού.
Έμαθα να αγαπώ και αυτά τα ξεχωριστά πλάσματα για έμενα, όπως και από τα 5 μου που μπαινόβγαινα σε ένα νοσοκομείου ήταν σαν ένα δεύτερο σπίτι μου για έμενα λόγο της μητέρας μου, αν και στην αρχή δεν καταλάβαινα τι ακριβώς είναι αυτό το μέρος και γιατί είναι όλοι αυτοί οι άνθρωποι εκεί;
το ίδιο ακριβώς έλεγα και για την μανούλα μου… τα ερεθίσματα που παίρνεις από την οικογένεια σου είναι παρά πολύ σημαντικά τόσο στον σεβασμό σε όλους αυτούς τους ξεχωριστούς για έμενα ανθρώπους αλλά και στα ζώα.
Δεκάδες άνθρωποι με ξεχωριστές ικανότητες υιοθετούν ένα ζώο που είναι ο πιστός τους φίλος , είτε από ένα καταφύγιο, είτε από το δρόμο, πολλές φορές έχει ξεχωριστά χαρίσματα σαν και αυτούς, μπορεί να είναι και αυτό ανάπηρο, παράλυτο, τυφλό, δίποδο, τρίποδο, τυφλό, άρρωστο ή ηλικιωμένο, ένα ζωάκι που κάνεις άλλος δεν το έδινε σημασία γιατί απλά για κάποιους ήταν »ένα αόρατο πλάσμα» .
Άλλες φορές εκτός του ότι είναι για αυτούς ο πιστός τους φίλος είναι και για αυτούς τους ξεχωριστούς ανθρώπους τα μάτια τους, το στήριγμα τους, η παρέα τους, όλη τους η ζωή!!, με αμοιβαία εκτίμηση , αγάπη και σεβασμό και από τις δυο πλευρές.
(Μαρία Μαρτόγλου MSc, PhD(c) Ιατρική Σχολή, Thessaloniki)
0 σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου