Ο Μάρκος είναι 16 χρονών και η Άννα 20. Δεν θυμάται και πάρα πολλά από τα πρώτα χρόνια της σχέσης τους. Ο Μάρκος όμως ήταν για πάντα εκεί. «Αδερφός» πριν τα αδέρφια, αιώνιος και πιστός φίλος. Σήμερα, έχει λίγο γεράσει και δεν είναι το άτακτο κουτάβι που ήταν για μια ζωή. Όχι όμως για την Άννα. Μπορεί πια να αράζει στο μπαλκόνι τους στο Παλαιό Φάληρο, να μην ζητάει με την ίδια επιμονή βόλτες και θάλασσα, αλλά τα μεταξύ τους βλέμματα είναι ακριβώς τα ίδια. Σα να μην έχει περάσει ούτε μια μέρα.
«Αντικειμενικά να το δεις ο Μάρκος είναι το πρώτο κατοικίδιο μου, πολύ απλά επειδή εκείνος είναι 16 μισό και εγώ 20! Σκέψου ότι είναι πιο μεγάλος και από τον αδερφό μου. Μερικές φορές για να το πειράξω του λέω χαρακτηριστικά ότι ο Μάρκος έχει πιο πολλά δικαιώματα από εσένα στο σπίτι. Με συμφέρει αυτό γιατί εγώ εντάξει είμαι λίγο πιο μεγάλη και από τους δύο, οπότε με βολεύει αυτή η ιεραρχία. Δεν θυμάμαι ακριβώς πώς ήρθε στην ζωή μας ο Μάρκος γιατί ήμουν πολύ μικρή, αλλά η μαμά μου μου έχει πει πως τον είχε πάρει δώρο στον μπαμπά μου από μία γνωστή της.
Φωτογραφίες: Τόνια Φαντή
.jpg?w=618)
Το όνομά του προέκυψε φυσικά και χωρίς να το πολυσκεφτούμε. Δεν υπάρχει κάποιος συγκεκριμένος λόγος απλά μας άρεσε το όνομα. Για μένα είναι χωρίς καμία αμφιβολία ο ομορφότερος και ο πιο έξυπνος σκύλος που υπάρχει! Ότι και να κάνει θα είναι στα μάτια μου ο τέλειος σκύλος. Είναι βέβαια μεγάλος τώρα οπότε έχει ηρεμήσει πάρα πολύ. Τουλάχιστον μέχρι τα δεκατρία του όμως ήταν σαν ένα κουτάβι. Είναι πολύ φιλικός και παιχνιδιάρης. Μερικές φορές στις βόλτες είναι λίγο «κάπως» με τα άλλα αρσενικά σκυλιά. Όπως μ’ αρέσει να λέω το ‘παίζει λίγο άντρας’. Αυτό που μου κάνει εντύπωση είναι ότι είναι φύλακας, παρότι είναι διασταύρωση από ράτσες που δεν ενδείκνυνται γι’ αυτό. Θυμάμαι ότι μια φορά που είχαμε αφήσει κάτι χαλιά έξω από το σπίτι και προσπάθησαν να μας τα πάρουν και εκείνος έκανε κακό χαμό. Ειλικρινά δεν μπορούσαμε να καταλάβουμε τι τον είχε πιάσει μέχρι που αντιληφθήκαμε και εμείς τι συνέβαινε.
.jpg?w=618)
Παλαιότερα είχαμε στο σπίτι και μία γάτα, την Ρίτα, που δυστυχώς εν τέλει χάθηκε, αλλά θυμάμαι ότι όταν την πρωτοφέραμε στο σπίτι μετά από το πρώτο σοκ της γνωριμίας είχαν πολύ καλή σχέση μεταξύ τους.
Πιστεύω ότι αυτό που μένει από μια σχέση ανθρώπου και σκύλου είναι η καθημερινότητα. Τις πλέον χαρούμενες στιγμές μας τις περνάγαμε στις διακοπές. Στο Λαγονήσι. Δίπλα στην θάλασσα, στην γιαγιά μου και στον παππού μου. Θάλασσα, τρέξιμο και ατελείωτο παιχνίδι. Ο Μάρκος κατέστρεφε και τον κήπο αλλά η γιαγιά μου και ο παππούς μου τον αγαπούσαν τόσο πολύ που δεν του έλεγαν τίποτα. Είχαν έναν μεγάλο τοίχο, τον πήδαγε και αλήτευε. Εγώ ήμουν πολύ μικρή και στην αρχή φοβόμουν όταν έφευγε ή έκανε τις ζημιές του. Πολύ ωραίες στιγμές εκεί. Πολύ ανέμελες.
.jpg?w=618)
Με τον Μάρκο περνάω κάθε μέρα πολλές ώρες μαζί. Για μένα αυτό είναι τελείως φυσιολογικό, αφού άλλωστε δεν θυμάμαι τον εαυτό μου χωρίς αυτόν. Σίγουρα οι βόλτες είναι μια υποχρέωση, που όμως αξίζει αν σκεφτούμε τι δίνει σε έναν άνθρωπο η παρέα ενός κατοικίδιου. Όσον αφορά την καθαριότητα είναι καθαρά θέμα συνήθειας. Πρέπει να ξέρεις ότι όπου και να πας θα έχεις πάντα τρίχες στα ρούχα σου.
Ο Μάρκος είναι ιδιαίτερα κοινωνικός. Στην πολυκατοικία δεν έχει υπάρξει ποτέ πρόβλημα όλοι τον αγαπάνε. Στην γειτονία βέβαια υπάρχουν άνθρωποι που ενώ τον πάω βόλτα θα μου κάνουν παρατήρηση μονό και μόνο επειδή μου λένε ότι μυρίζει. Μετά όμως από τόσα χρόνια οι άνθρωποι αυτοί είναι γνωστοί οπότε ξέρεις που να μην πας και ποιους δεν θα ήθελες να συναντήσεις.
.jpg?w=618)
Ο Μάρκος είναι διασταύρωση Labrador με Golden Retriever . Θεωρώ όμως ότι δεν έχει καμία διαφορά είτε είναι ράτσας ο σκύλος είτε όχι, ίσως βέβαια να είναι πιο ανθρώπινο να υιοθετούμε αδέσποτα που το έχουν ανάγκη και ειδικά αν είναι σε μικρή ηλικία καθώς είναι και θέμα επιβίωσης.
Ξέρεις τώρα ο Μάρκος είναι δεκαέξι. Όλοι μου λένε προετοιμάσου, γιατί θα γίνει κάποια στιγμή. Αλλά εγώ δεν μπορώ καν να το σκεφτώ. Προσπαθώ να βάλω την ιδέα στο μυαλό μου αλλά δεν γίνεται. Ίσως δεν θέλω ακόμα. Δεν μου φαντάζει λογική σαν σκέψη. Ξέρεις, σκέφτομαι ότι θα γυρίσω σπίτι και θα είναι εκεί ο Μάρκος να μου κάνει χαρούλες».
.jpg?w=618)
πηγή
«Αντικειμενικά να το δεις ο Μάρκος είναι το πρώτο κατοικίδιο μου, πολύ απλά επειδή εκείνος είναι 16 μισό και εγώ 20! Σκέψου ότι είναι πιο μεγάλος και από τον αδερφό μου. Μερικές φορές για να το πειράξω του λέω χαρακτηριστικά ότι ο Μάρκος έχει πιο πολλά δικαιώματα από εσένα στο σπίτι. Με συμφέρει αυτό γιατί εγώ εντάξει είμαι λίγο πιο μεγάλη και από τους δύο, οπότε με βολεύει αυτή η ιεραρχία. Δεν θυμάμαι ακριβώς πώς ήρθε στην ζωή μας ο Μάρκος γιατί ήμουν πολύ μικρή, αλλά η μαμά μου μου έχει πει πως τον είχε πάρει δώρο στον μπαμπά μου από μία γνωστή της.
Φωτογραφίες: Τόνια Φαντή
Το όνομά του προέκυψε φυσικά και χωρίς να το πολυσκεφτούμε. Δεν υπάρχει κάποιος συγκεκριμένος λόγος απλά μας άρεσε το όνομα. Για μένα είναι χωρίς καμία αμφιβολία ο ομορφότερος και ο πιο έξυπνος σκύλος που υπάρχει! Ότι και να κάνει θα είναι στα μάτια μου ο τέλειος σκύλος. Είναι βέβαια μεγάλος τώρα οπότε έχει ηρεμήσει πάρα πολύ. Τουλάχιστον μέχρι τα δεκατρία του όμως ήταν σαν ένα κουτάβι. Είναι πολύ φιλικός και παιχνιδιάρης. Μερικές φορές στις βόλτες είναι λίγο «κάπως» με τα άλλα αρσενικά σκυλιά. Όπως μ’ αρέσει να λέω το ‘παίζει λίγο άντρας’. Αυτό που μου κάνει εντύπωση είναι ότι είναι φύλακας, παρότι είναι διασταύρωση από ράτσες που δεν ενδείκνυνται γι’ αυτό. Θυμάμαι ότι μια φορά που είχαμε αφήσει κάτι χαλιά έξω από το σπίτι και προσπάθησαν να μας τα πάρουν και εκείνος έκανε κακό χαμό. Ειλικρινά δεν μπορούσαμε να καταλάβουμε τι τον είχε πιάσει μέχρι που αντιληφθήκαμε και εμείς τι συνέβαινε.
Παλαιότερα είχαμε στο σπίτι και μία γάτα, την Ρίτα, που δυστυχώς εν τέλει χάθηκε, αλλά θυμάμαι ότι όταν την πρωτοφέραμε στο σπίτι μετά από το πρώτο σοκ της γνωριμίας είχαν πολύ καλή σχέση μεταξύ τους.
Πιστεύω ότι αυτό που μένει από μια σχέση ανθρώπου και σκύλου είναι η καθημερινότητα. Τις πλέον χαρούμενες στιγμές μας τις περνάγαμε στις διακοπές. Στο Λαγονήσι. Δίπλα στην θάλασσα, στην γιαγιά μου και στον παππού μου. Θάλασσα, τρέξιμο και ατελείωτο παιχνίδι. Ο Μάρκος κατέστρεφε και τον κήπο αλλά η γιαγιά μου και ο παππούς μου τον αγαπούσαν τόσο πολύ που δεν του έλεγαν τίποτα. Είχαν έναν μεγάλο τοίχο, τον πήδαγε και αλήτευε. Εγώ ήμουν πολύ μικρή και στην αρχή φοβόμουν όταν έφευγε ή έκανε τις ζημιές του. Πολύ ωραίες στιγμές εκεί. Πολύ ανέμελες.
Με τον Μάρκο περνάω κάθε μέρα πολλές ώρες μαζί. Για μένα αυτό είναι τελείως φυσιολογικό, αφού άλλωστε δεν θυμάμαι τον εαυτό μου χωρίς αυτόν. Σίγουρα οι βόλτες είναι μια υποχρέωση, που όμως αξίζει αν σκεφτούμε τι δίνει σε έναν άνθρωπο η παρέα ενός κατοικίδιου. Όσον αφορά την καθαριότητα είναι καθαρά θέμα συνήθειας. Πρέπει να ξέρεις ότι όπου και να πας θα έχεις πάντα τρίχες στα ρούχα σου.
Ο Μάρκος είναι ιδιαίτερα κοινωνικός. Στην πολυκατοικία δεν έχει υπάρξει ποτέ πρόβλημα όλοι τον αγαπάνε. Στην γειτονία βέβαια υπάρχουν άνθρωποι που ενώ τον πάω βόλτα θα μου κάνουν παρατήρηση μονό και μόνο επειδή μου λένε ότι μυρίζει. Μετά όμως από τόσα χρόνια οι άνθρωποι αυτοί είναι γνωστοί οπότε ξέρεις που να μην πας και ποιους δεν θα ήθελες να συναντήσεις.
Ο Μάρκος είναι διασταύρωση Labrador με Golden Retriever . Θεωρώ όμως ότι δεν έχει καμία διαφορά είτε είναι ράτσας ο σκύλος είτε όχι, ίσως βέβαια να είναι πιο ανθρώπινο να υιοθετούμε αδέσποτα που το έχουν ανάγκη και ειδικά αν είναι σε μικρή ηλικία καθώς είναι και θέμα επιβίωσης.
Ξέρεις τώρα ο Μάρκος είναι δεκαέξι. Όλοι μου λένε προετοιμάσου, γιατί θα γίνει κάποια στιγμή. Αλλά εγώ δεν μπορώ καν να το σκεφτώ. Προσπαθώ να βάλω την ιδέα στο μυαλό μου αλλά δεν γίνεται. Ίσως δεν θέλω ακόμα. Δεν μου φαντάζει λογική σαν σκέψη. Ξέρεις, σκέφτομαι ότι θα γυρίσω σπίτι και θα είναι εκεί ο Μάρκος να μου κάνει χαρούλες».
πηγή
0 σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου